Van geluk spreken: Een feelgood audiotour door Eikenderveld

Vorig jaar stond op het Cultura Nova festivalterrein een opvallende Pipowagen. In en rondom deze tot ‘Kopsalon’ omgebouwde wagen kon je luisteren naar mooie geluksverhalen uit de Heerlense wijk Eikenderveld. Dit jaar is de Kopsalon terug, maar de wagen staat nu niet meer op het festivalterrein. Het is dit jaar namelijk de bedoeling dat Cultura Nova naar het Eikenderveld komt. Daarom staat de Kopsalonwagen deze keer in de Hertogstraat in het Eikenderveld. Bij de wagen starten tijdens Cultura Nova dagelijks meerdere feelgood audiowandelingen door de wijk, waarin diverse wijkbewoners op verschillende plekken in de wijk via een koptelefoon van geluk spreken door een verhaal met je delen. Deze feelgood-audiotour kon ik, sinds 2015 ook inwoner van Eikenderveld, afgelopen dinsdag samen met de andere ‘tourguides’ uit mijn wijk alvast uitproberen!  

En wat vond ik van deze audiowandeling? Lees de hele recensie op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’.

Station Heerlen

Na een lange dag in de collegebanken gaan de deuren van de trein open. De herkenbare geur van thuis komt al op me af. Met de massa loop ik mee de trappen af naar de tunnel waar klassieke muziek uit speakers mij maant door te lopen. Ik duik nog iets dieper in mijn jas, mijn blik strak op de grond gericht om oogcontacten te vermijden.

Aan het einde van de tunnel loop ik de trappen op en slalom naar een plekje op het bankje in het winderige hokje op het busperron. Het is behoorlijk fris als ik wacht op het moment dat de bus links van mij eindelijk in beweging komt. Af en toe kijk ik naar het gescharrel bovenaan de trap onder het afdak van de Hoppenhof rechts van mij. Ik bevestig aan mezelf dat ik liever hier op het koude busperron wacht dan onder het afdak daar tussen de Heini’s.

Zittend op het bankje sluit ik mijn ogen en droom over een aangenamere plek. Een plek waar je liever arriveert dan vertrekt. Een plek die een warm gevoel geeft en een aangename beschutting tegen slecht weer. Grote ruimtes met veel licht en zachte kussens op stoelen. Ergens waar je de behoefte krijgt om contact te maken met anderen in plaats van het contact te vermijden. Geen ongewenste tussenstop maar een huiskamer waar je thuis wil komen. Een plek waar meer leven is dan het gescharrel van wat halfdoden.

Vandaag deed ik mijn ogen weer open.

Soms, heel soms, komen dromen uit.

Deze column schreef ik op de dag dat station Maankwartier in gebruik werd genomen voor iedereen in Heerlen die zo dapper was om dromen waar te maken. Hij was het eerst te lezen op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’.

Pop in het park

Het groen in Heerlen blijft toch onderwerp van discussie. Volgens de één is er te weinig, een ander zegt dat het er wel is maar dat we het te weinig gebruiken en als het dan eens wordt gebruikt, is het ook weer niet goed. Dit laatste bleek deze maand bij het nieuwe festivalletje Daddy Cool in het Aambos. Een festival tijdens het broedseizoen in een natuurgebied zoals het Aambos, dat kan toch echt niet volgens de Heerlense afdeling van de Partij voor de Dieren. Gezien de aanwezigheid van deze partij in de gemeenteraad werden door de organisatie al wat voorzorgsmaatregelen ingebouwd; Een onafhankelijk extern bureau bestudeerde wat het gevolg van dit festival zou zijn voor broedende dieren in het Aambos.

Wellicht moet je die zin nog eens lezen. Om een klein festival te organiseren in een stadspark moet er dus een duur externe bureau worden ingehuurd om een analyse te maken van de broedende dieren in de omgeving. Als je je afvraagt waarom het zo moeilijk is om in Heerlen iets te organiseren of waarom er zoveel subsidie naar toe moet, dan heb je met deze zin wel een goede samenvatting. Het dure bureau vond geen broedende dieren in de omgeving en concludeerde dat het festival door kon gaan. 

Maar deze professionele conclusie was voor de dierenpartij, die de aanwezigheid van dieren op de Heerlense jaarmarkt ook al problematisch vond, niet goed genoeg.Volgens hun onprofessionele principiële mening zou het festival wél degelijk schadelijk zijn voor dieren in de omgeving. En ja hoor, nog voor het festival begon vonden ze al 3 dode pas geboren hertjes. Dat deze dieren in gevangenschap leven en daardoor niet de mogelijkheid hebben om hun natuurlijke instinkt te volgen en te vluchten, is blijkbaar opeens niet meer relevant. Minder belang hechten aan het feit dat dieren in gevangenschap leven om het plaatsvinden van een festival in een park te voorkomen, ik vind dat een opvallend standpunt voor een dierenpartij. Ook weet ik niet wat een gangbaar overlevingspercentage onder pas geboren herten in gevangenschap is, want ook daar zegt de Partij voor de Dieren niets over. Maar ik vermoed dat dat ook zonder festival ruimschoots lager ligt dan bij mensen.  

Niet alleen het Aambos wordt door deze partij tot de Heerlense natuurgebieden gerekend. Ook het Bekkerveld is volgens deze partij een natuurgebied. En als we de definitie zover oprekken, dan is Heerlen binnenkort nog een paar natuurgebieden rijker. 

Welke gebieden in Heerlen komen nog meer in aanmerking voor het stempel natuurgebied? Lees deze hele column op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’.

Park

‘Willen we in Heerlen meer groen, of missen we de stedelijkheid?’ Met deze stelling in Vlaams accent sloot Marlies van Kantoor Contour de hekkenwandeling waar we zojuist aan hadden deelgenomen af. Vanuit het kantoor liepen we een ronde door het park achter de flats aan de Apollolaan, de APG tuin en via het Burgemeester de Hesselleplein en het Tempsplein over het Pancratiusplein naar het Betaplein, waar we over een hek klommen naar Klein Vaticaan om achter het Savelbergklooster de wandeling te beëindigen.

Tijdens deze wandeling door de omgeving van het centrum hadden we veel groen gezien. Groen dat altijd is afgesloten met een hek, groen waar het hek soms open staat en groen waar het hek altijd open staat of groen dat niet eens is afgesloten met een hek. Maar wat we vooral niet zagen waren mensen, op de feestzitters en BMX’ers op het Pancratiusplein en een paar buurtbewoners die gezellig stonden te borrelen op het De Hesselleplein na.

Central Park
In Klein Vaticaan dacht ik nog even na over de stelling van Marlies. De roep om een park in onze stad wordt steeds luider. Steeds meer mensen komen erachter dat in Central Park geen park komt, maar huizen. Zelf roep ik ook regelmatig dat ik ook graag een park in de stad zou willen zien. Iemand verdacht mij ervan dat ik dat alleen maar deed om een steen in het water te gooien en te zien hoe groot de golven zouden zijn. Bij deze beken ik op deze aantijging volledige schuld, want dat is precies mijn intentie. Door het matige verwachtingsmanagement van IBA en een park te beloven waar huizen worden gebouwd, is er ein-de-lijk een grote groep Heerlenaren die zich op een positieve manier bemoeit met de ontwikkelingen in de stad. Ik vind dat een heel goede ontwikkeling waar veel meer mee zou moeten gebeuren. In plaats van dat gemeente en IBA onverstoorbaar blijven steggelen over het concessiecontourenplan, mag daarnaast ook wel wat meer worden geluisterd naar de inwoners, vind ik.

En dat hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn.

Echt niet. Lees het maar op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’.

Het verhaal van Heerlen

Vorige week verscheen er weer eens een mooi artikel over Heerlen en het Maankwartier, deze keer in de Elsevier. Opnieuw een bevestiging dat Heerlen er op een positieve manier weer toe doet. Maankwartier bewoner Ruud maakte in het artikel een rake opmerking: ‘Heerlenaren zijn nogal ‘timide’ in het uitventen van hun stad.’ En daar heeft Ruud een behoorlijk groot punt.

Maar wat heeft Heerlen dan te bieden? Heerlen heeft een waanzinnig groot potentieel. Het is misschien niet de mooiste stad van het land, maar zeker wel één van de meest interessante. Zoveel tegenstellingen als in Heerlen, kom je nergens tegen. Een Romeins badhuis versus een modernistische glazen markthal versus het Maankwartier. Fraai versierde gevels volgens de Amsterdamse School versus functionele koopcentra. Waarde versus winst. Weggetrokken industrie versus kantoorcomplexen en straatkunst. Rijkdom versus armoede. En ga zo maar door. Alleen Heerlen heeft het verhaal van Heerlen.

Maar wat is dat verhaal van Heerlen dan? Lees het op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’ 

Eindejaarsafrekening 2018: Achterlaten, meenemen en weer doorgaan

Een overgang naar een nieuw jaar. Wat laat je dan achter en wat neem je mee naar het volgende? Zo’n jaarwisseling is altijd een fijne gelegenheid voor een terugblik. Soms moet je iets achterlaten, noodgedwongen omdat de dood nou eenmaal ook bij het leven hoort. Van andere dingen neem je dan weer heel bewust afscheid, omdat het gewoonweg beter is ze achter te laten. Van weer andere dingen neem je eigenlijk liever ook afscheid, maar die moet je dan weer noodgedwongen blijven meeslepen. En dan zijn er de mooie dingen die je graag meeneemt naar het nieuwe jaar. Dit is een heerlijk Heerlens overzicht van alle dingen die we in 2018 in Heerlen achter ons laten en meenemen. 

Nieuwsgierig wat 2018 bracht voor Heerlen? Lees het hele overzicht op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’. 

I luv Heerlen

Soms denk ik dus: ‘Wat moet het eigenlijk worden?’ Blijkbaar ben ik daarin niet de enige. Het zijn de momenten waarop een net vertrokken vastgoedmiljonair in café Pelt een geel hesje aantrekt. Om duidelijk te maken dat het klimaat voor vastgoedmiljonairs in Heerlen toch wel veel beter zou kunnen. Alsof een huilend rijkeluiskind wel snoep zou krijgen bij de voedselbank.

Of van die dagen waarop je leest dat die politieke partij die De Nieuwe Nor liever de nek omdraait dan uitbreidt, vooraan staat om Mt. Atlas te feliciteren dat ze de jubileumeditie van Pinkpop mogen openen. Alsof Johan Derksen vooraan staat te springen om Wilfred Genée te feliciteren dat hij net uit de kast is gekomen…

Of zo’n moment dat IBA met een concessieplan voor de Schinkel komt. Alsof je je favoriete broodje bestelt bij de Subway en de ‘sandwich artist’ aan de andere kant van de balie zegt dat het Honey Oat brood op is en vraagt of het ook een sesambrood mag zijn. En dat je jezelf dan ook nog ‘ja, dat is goed’ hoort zeggen. Wat nou ‘Ja is goed?’. Dat is helemaal niet goed. Het is gewoon zwaar klote dat er geen Honey Oat brood meer is. Je favoriete Sub is altijd met Honey Oat brood en zeker niet met sesambrood. Dat je dan even later je net niet favoriete broodje zit te eten en denkt ‘wat een ruk concessie is dit.’

Blijkbaar ligt voor IBA de lat dus ondertussen zo laag dat het niet zo veel meer uitmaakt of het originele plan of een willekeurig concessieplan wordt gerealiseerd. Zo makkelijk laten ze hun eigen (overigens matige) plannen varen. Als er maar iets is dat ze in 2020 kunnen laten zien. IBA directeur Kelly Regterschot laat zich als een gereïncarneerde Hub de Sloper voor het karretje spannen van vastgoedinvesteerders als partijgenoot Mark Rutte voor de kar van Shell en Unilever. Volgens mij zit dat gewoon in de champagne die ze op die VVD feestjes naar binnen gieten. Als je daar maar genoeg van drinkt ga je na verloop van tijd vanzelf dit soort dingen doen. Gelukkig heeft Heerlen wethouder SPeter van Zutphen, die ervoor zorgt dat in het Schinkelkwartier iets komt waar meer mensen gelukkig van worden dan alleen een vastgoedinvesteerder en een wannabe VVD bobo.

Daarentegen zijn er gelukkig ook die momenten dat de 5e editie van de ENNE verschijnt. Of dat iemand in grote lichtgevende letters I ❤ Heerlen op het Pancratiusplein zet. In Amsterdam hebben ze die letters net weggedaan, dus dan kan het in Heerlen nog net. Volgens mij verkopen ze die letters ook bij Xenos en Action. Ze liggen naast de andere artikelen met onbeduidende teksten als ‘Home is where the heart is’, ‘Sweet dreams’ en ‘Enjoy every moment of life’. Teksten die zonder context inhoudsloos zijn en daardoor iedereen gelukkig kunnen maken. Zo symboliseren die letters…

Wat symboliseren die letters? Lees het laatste stukje van deze column op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’. 

Wat moet het eigenlijk worden?

In de Limburgzaal van ons theater probeert Dolf Jansen zijn oudejaarsconference op mij en een paar andere Heerlenaren uit.
“Wanneer is het af?” vraagt Dolf.
“Ik zie dat het nu weer afgebroken wordt. Wat moet het eigenlijk worden?”
“Maankwartier!” roept een man vanaf het balkon.
“Nee!”,roept een vrouw rechts voor mij.
“Oh, wat dan?” vraagt Dolf.
“Dat weten we nog niet”, antwoordt de vrouw.
“Hoezo, dat weten we nog niet?” vraagt Dolf met zijn Amsterdamse bril.
“Ja, we weten het gewoon het nog niet”, antwoordt de vrouw.

Tja Dolf, zo gaat dat hier in Heerlen. Het is tenslotte geen Amsterdam. Als hier iets wordt afgebroken, dan is die ruimte over. Het is niet zoals in Amsterdam, dat er al uitgebreide plannen liggen voor de herinvulling. In Amsterdam lopen namelijk veel meer mensen door het centrum dan een aantal jaar geleden, met name toeristen. Hier in Heerlen lopen juist veel minder mensen door het centrum, waardoor we ruimte overhouden.

Via Parkstad deed onderzoek naar de afname van het aantal centrumbezoekers en heeft ondertussen de resultaten gepubliceerd van dat onderzoek onder haar ledenpanel. Interessant daarin is de reden waarom mensen het centrum bezoeken. De meest voorkomende reden om naar het centrum te komen blijkt horecabezoek, gevolgd door evenementbezoek. Slechts 1 op de 3 centrumbezoekers komt om te winkelen, dat daarmee op plek 3 staat.

Dus als inmiddels tweederde van de centrumbezoekers niet meer komt om te winkelen, moet er toch eens goed worden nagedacht over het gebruik en de invulling van het Heerlense centrum. Want als we niet meer winkelen, hoe gaan we die overgebleven ruimte in het centrum dan wel gebruiken?

Wat zal de nieuwe functie van het Heerlense centrum worden? Lees de hele column op ‘Ik ben in Heerlen, wat nu?!’ 

Emma, een ode aan de mensen achter de werkschoen

Vorig jaar zag ik ‘Ich bau dir ein Schloss’ van Toneelgroep
Maastricht niet in mijn geliefde De Plu in Heerlen eind augustus tijdens
Cultura Nova, maar op een iets latere datum in Maastricht. Wist ik veel
dat voorstellingen tijdens Cultura Nova ook wel eens uitverkocht zijn…

‘Ich bau dir ein Schloss’ vond ik erg goed en daarom was ik er dit
jaar snel bij voor ‘Emma’, de nieuwe voorstelling van Toneelgroep
Maastricht. Dus mocht ik zondagavond wél naar een bijzondere locatie: Een nog niet zo lang geleden verlaten fabriek in Treebeek. Al moest ik zondagmiddag wel
eerst nog even uitzoeken waar Treebeek precies ligt. Aan de andere kant
van het spoor ben ik niet zo heel bekend en blijkbaar ligt Treebeek een
heel eind aan de andere kant van het spoor, op de grens van Brunssum en
Hoensbroek. Ken je Amstenrade? Nou, als je daar bent, dan ben je
Treebeek net voorbij gereden. Toen ik dat zag was Heerlen voor mij in
één klap een flink stuk groter geworden. Al bleek kort daarna dat
Treebeek niet in Heerlen maar net aan de Brunssumse kant ligt. Maar dat
is ook bijna Heerlen, toch?

Nu ik toch met de voorbereiding bezig was, snorde ik ook het
mailtje met parkeerinstructies nog even op. Die instructies klonken als
zodanig veel gedoe, dat de laatste optie om met het OV te gaan het meest
interessant klonk. Dus besloot ik de bus te nemen en blijkbaar kan dat,
voor onervaren busreizigers zoals ik, nog steeds zonder OV chipkaart. Om 19.26 uur zet
de bus mij netjes om de hoek van de Horizonstraat af. Net daarvoor,
even voorbij het busstation van Hoensbroek, zag ik vanuit de bus een
monument dat herinnert aan de locatie van staatsmijn Emma. Waar gaat die
voorstelling zometeen eigenlijk over? Een koningin, een mijn of toch
iets anders?

Wil je weten waar het toneelstuk Emma over ging? Lees dan de hele impressie over de voorstelling Emma op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Hemel op aarde

Vanuit het zolderraam zag ik de afgelopen weken de weilanden op de
Kunderberg steeds geler kleuren. De warmte deed het dorre landschap
steeds meer op Toscane lijken. Ook mijn telefoon deed mee en liet mij
steeds mooiere plaatjes van de fraaie Mediterraanse stijl van het
Maankwartier in aanbouw zien. Bijna raakte ik ervan in Italiaanse
vakantiesferen, ware het niet dat ik vrij weinig heb met Italië.

Soms krijg ik het idee dat Toscane voor iedereen de hemel op aarde is
en dat we daar hier met ons Heuvelland en Maankwartier zo dichtbij
mogelijk moeten komen. Zelfs de Woonboulevard deed mee door zich tot
warmste plek van Nederland te laten kronen. Erg warm liep ik er niet
voor. Alleen al als ik het woord Woonboulevard hoor, moet ik verkoeling
gaan zoeken. Hoe vind je tussen al die banken in vredesnaam een bank die
goed past in jouw woonkamer? En dan moet ie ook nog lekker zitten!
Pfff. Niets voor mij hoor.

Laat Zuid-Limburg maar lekker Zuid-Limburg zijn. Ik vind het hier
heerlijk omdat het hier is zoals het is. Geen wannabe Toscane, maar
gewoon Zuid-Limburg. Die enige plek ter wereld waar je op ieder terras
een goed stuk vlaai krijgt en Limburgs bier. Een plek waar een
kunstenaar tussen alle slecht ontworpen vierkante betonnen kolossen
speelt met frivole ronde vormen. Dat ze dat in Italië al járen doen, so
be it. Ik vind het heerlijke Zuid-Limburgse eigenwijsheid.

Slopen

Over vierkante betonnen kolossen gesproken: Dat wordt er nu één
minder. De sloop van de Plu is nu eindelijk begonnen. Maar heb je ook de
reacties onder de aankondiging van de sloop op Facebook gezien?
Leegstand maakt in Heerlen veel tongen los, maar wat de slóóp van een
leegstaand gebouw met mensen doet!

Wat de sloopt van een leegstaand gebouw met de mensen in Heerlen doet, lees je in de volledige column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!