Tag archief: Heerlen

Vuur

Eerst maar eens het slechte nieuws: Het gemeentelijk geld is even op.
De gemeente is daarom hard op zoek naar mogelijkheden om te bezuinigen
en te zorgen dat de bodem van de gemeentelijke spaarpot net niet in
zicht komt. Echte zorgen zijn er nog niet, want het is de bedoeling dat
de komende jaren de spaarpot weer lekker wordt aangevuld. Maar dit jaar
is het dus even sappelen en daarom dus ook even gedaan met de pret.

Er is dus nu ook even geen financiële ruimte om ruim 60.000 euro bij
te leggen bij winterfestijn Holy Moly, of het nu ondernemersrisico is of
niet. Vertrouwen was er bij de gemeente in ieder geval niet meer, want
ook de afgeslankte versie van het winterfestijn werd door hen
afgeschoten. Andere feestcomités mogen nu een poging wagen om er nog
iets van te maken, maar laten we eerlijk zijn: Het is wel heel erg
kortdag om nu nog een leuk winterpartijtje te organiseren.

Maar van de andere kant, hoeveel tijd en geld is er echt nodig om komende winter een beetje plezier te hebben?

Deze maand waren er genoeg mensen te vinden die voor een paar euro
een dansje wilden doen op Essential Festival of Park City Live. Anderen
zochten gratis en voor niks verkoeling en vermaak in een watergevecht.
Had je liever bier dan water? Geen probleem, de bierkeuze was reuze bij
het Bourgondisch Bierproeven. Er waren er zelfs bij die zo bevangen
waren door de hitte dat ze ter vermaak een beetje verkoeling zochten
door met hun hoofd in een bord met pasta te gaan liggen…

ZeIf streepte ik deze maand iets anders van mijn bucketlist af:

Wat streepte ik van mijn bucketlist af? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Altijd Limburgs Mooiste

Vlaggetjes wapperen boven mij in de warme wind. Mensen langs de kant
applaudisseren. Verderop staan slanke dames met bladen vol bier. Boven
het fraai versierde asfalt hangt een bord met de tekst ‘Finish’.

Het speciale Limburgs Mooiste gevoel komt zoals altijd weer op
vrijdagavond mijn lichaam binnen als ik door de AH loop en vaker een
harde G dan de vertrouwde zachte g hoor. Dan weet ik weer welk weekend
het is. De ochtend erna komt het geluid van luid kwebbelende vroege
vogels die van de camping naar de start fietsen al vroeg door het wijd
openstaande slaapkamerraam naar binnen. Ik word er wakker van maar blijf
nog even liggen. Toch wil ik uiterlijk om 9 uur klaar zijn om de MTB
uit de garage te pakken en de eerste 200 meter naar de start te rijden.

70 zware kilometers verder fiets ik op de Daelsweg richting
Ubachsberg. ‘Oh nee!’ roept de mountainbikester naast mij, als ze de
pijl naar rechts ziet die in de richting wijst van het traktorpad dat
voor de kalkovens de Kunderberg op gaat. Door de warmte is het een
behoorlijk zware tocht geweest. Na 40 kilometer hebben de warmte, de
Koning van Spanje en de helling in het Wagelerbos mij volledig gesloopt.
Ik rijd ergens in een bos op een vals plat pad tussen Landsrade en
Schweiberg en kom nauwelijks nog vooruit. Ik weet dat als het pad naar
links draait, er een kort steil klimmetje komt dat niet eens de lijst
heeft gehaald die ik bij de inschrijving heb gekregen. Als ik daar ben,
naar links draai en naar boven kijk, zakt het allerlaatste restje
energie weg uit mijn benen. Ik klik uit mijn pedalen en buig mijn
bovenlichaam over mijn stuur. Iemand vraagt of het gaat. ‘Joa, het gaat
wel’.

Hoe de laatste 30 kilometer van Limburg Mooiste voor mij verliepen, lees je op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

De Sjeetergang

‘Mag de Sjeetergang ook eens in een column, Rik?’

De Sjeetergang is onze bende uit Schaesberg. De groep bestaat uit 7
mannelijke bendeleden, waarvan ik er één ben. Op enkele uitspattingen
na, voornamelijk onder invloed van alcohol, zijn de daden van onze bende
tot op heden beperkt. Nou ja, voor zover je de tussenstand van 9
afstammelingen en nog 1 op komst beperkt kunt noemen.

Natuurlijk moet de Sjeetergang ook eens in een column. Lees hier de hele column over de Sjeetergang en Parkstad in je DNA op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Een rauwe landmark

Hallo Emile,

Welkom in Heerlen! De aanleiding is natuurlijk niet zo leuk, maar
beter dan Kevin Goes kan ik het niet schrijven, dus dat ga ik ook niet
doen: ‘Je kunt burgervader zijn, maar soms moet je alleen maar vader
zijn.’

Zo beland jij dus opeens in Heerlen. Je zult wel denken: ‘Ik ben in
Heerlen, wat nu?!’. Nou, dan heb je hier de juiste plek gevonden voor
de leukste weetjes en de beste columns over je nieuwe stad. Ik zag ook
dat je al een exemplaar van ‘Het geluk van Limburg’ hebt ontvangen. Dat
is natuurlijk ook een goed begin, want wie het verleden van Heerlen niet
kent, zal Heerlen nooit begrijpen.

Dat verleden wordt trouwens steeds duidelijker zichtbaar. We hebben
al het Thermenmuseum en het Mijnmuseum. Vorige week is er op de Romeinse
kruising ook nog een nieuwe bank geplaatst en op het Pancratiusplein
een maquette. Natuurlijk waren de onthullingen een heel evenement, dat
is hier ondertussen een soort traditie. Toch hebben we nog wat werk om
het hele verhaal van Heerlen te vertellen. Ik zou het heel gaaf vinden
als er naast die musea en losse elementen één plek in Heerlen komt waar
het hele verhaal wordt verteld. Maar daarover later meer.

Hoezo later meer? De hele welkomstbrief aan Emile Roemer is gewoon te lezen op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Dromen in Heerlen

Het was carnavalsmaandag. Terwijl ik voorbij fietste zag ik hoe een
jonge vrouw moeite deed om een mooi kiekje te maken van de
Pinata-bewakingscamera-mural tegenover het Maankwartier, zonder midden
op de rotonde te gaan staan. Ik zie dat soort dingen steeds vaker,
mensen met megagrote telelenscamera’s die kiekjes schieten van onze
stad. Iedere keer weer tovert het een glimlach op mijn gezicht. Dat er
mensen naar Heerlen komen om foto’s te maken, had jij dat ooit gedacht?

Onze stad groeit langzaam maar zeker als toeristische trekpleister.
Maar Heerlen groeit ook als prettige stad om in te wonen. Het centrum
biedt bijna alle stadse voorzieningen die je nodig hebt en bijna ieder
weekend is er wel iets te doen. Ook is overal een mooi stukje groen in
de buurt om te ontspannen en tot rust te komen. En het Heuvelland is op
een steenworp afstand. Vorige maand schreef ik het ook al: Ik woon nu
graag in Heerlen, maar er was een tijd dat ik dat nooit had durven
dromen.

We zijn op de goede weg, Heerlen rent vooruit. De afgelopen jaren
is er veel veranderd: Er zijn Murals, Maankwartieren en tientallen grote
en kleine evenementen gekomen die trots en levendigheid terugbrengen in
de stad. Maar soms moet je ook even de tijd nemen en stil gaan staan.
Even de tijd nemen om om je heen te kijken en te bezinnen. Dit is het
juiste moment om dat eens te doen. Want volgende maand kun je laten
horen wat jij eigenlijk vindt van al die Murals, Maankwartieren en
evenementen. Is het goed zoals het nu is, mag het allemaal nog een
beetje meer of moet het juist een beetje minder? Hoe moet Heerlen er
volgens jou over 10 jaar uitzien?

Die vraag mag je beantwoorden op 21 maart. Dan mag je zeggen wat jij
belangrijk vindt en wat er de komende 4 jaar moet gebeuren om Heerlen
een nog fijnere stad te maken. Woon jij over 4 jaar eigenlijk nog wel in
Heerlen of neem je de vlucht zoals zovelen voor jou ook al hebben
gedaan?

Over een maand mag jij dus laten weten wat jij van Heerlen vindt. Maar
ga je dat ook doen? En aan wie geef je dan jouw stem? Die ene persoon
die je al kent en die je het gunt? Of kies je juist voor degene die zegt
wat het meeste lijkt op jouw mening over de toekomst van Heerlen? Maar
wat zijn dan op dit moment die belangrijke dingen om een mening over te
hebben?

Hieronder een voorzet. Een aantal dingen om over na te denken zodat je
op 21 maart in dat hokje die potlood precies op de juiste plek op het
papier kunt laten landen. Welke van deze dingen vind jij op dit moment
belangrijk?

Over welke dingen je op 21 maart kunt stemmen lees je in de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Zomer na de mijnen

Vorige week las ik dat Heerlen deze zomer de ‘Zomer na de Mijnen’
gaat beleven. Ik vind het gek klinken, ‘Zomer na de Mijnen’. De periode
na de mijnen heeft namelijk weinig met zomer te maken. Het was hard,
guur, donker en koud. Ik relateer deze periode eerder aan de herfst of
de winter. Maar toch zeker niet aan de zomer.

Toen ik 13 jaar geleden vertrok uit Heerlen had ik mezelf plechtig
beloofd nooit meer terug te keren. Nooit meer terug naar de stad die
door de mijnen was verlaten. De stad waar je de sporen van de mijnen
niet meer kon zien, maar tegelijkertijd toch ook weer wel. De stad waar
je de wietlucht al kon ruiken als de deuren van de trein open gingen. De
stad waar alles waar een mens ook maar een beetje op kon liggen, ook
als slaapplaats in gebruik was. De stad waar vrouwen zonder vet onder
hun vel in de winter in korte rokjes stonden te vernikkelen op de stoep.
De stad waar een bal uit de struiken halen, flirten met de dood was.
Maar ook de stad waar je leerde te overleven. Overleven door je aan te
passen. Overleven door verleidingen te weerstaan en je eigen pad te
kiezen.

In 2015, het Jaar van de Mijnen, kwam ik na 10 jaar ‘Holland’ toch
weer terug.

Ik kwam terug naar dezelfde plek, maar in een andere stad.

Nieuwsgierig hoe die andere stad eruit zag? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Eindejaarsafrekening 2017: Een beetje meer Urban?

Nog even en dan zit 2017 er weer op. Vantevoren wisten we al dat het
lastig zou worden om 2016 te overtreffen: Heerlen als evenementenstad
van het jaar, de opening van het Maankwartier, een dikke Muralfittie en
een bidbook vol Urban ambities. Hoe ga je dat een jaar later in
vredesnaam overtreffen? Nou… Het was weer een jaartje hoor!

Fusieperikelen

Laten we beginnen met de fusieperikelen. Heel wat stappen zijn dit
jaar gezet om onze stad in Nederland weer mee te laten tellen. Het was
de bedoeling dat dit ten koste zou gaan van Landgraaf, maar daar waren
ze zelf als eerste begonnen. Dat ze daarna hevig terugkrabbelden hebben
we in Heerlen geen boodschap aan. Over een paar jaar praat niemand er
meer over, vraag maar eens in Hoensbroek.

Het werd uiteindelijk een welles nietjes spelletje, met meest
hilarische aspect dat het Landgraafse twijfelvirus spontaan Brunssum
infecteerde en ook zij zichzelf opeens onbedoeld in een fusiediscussie
rommelden waar ze helemaal niet bij betrokken waren. Nu Kerkrade,
Voerendaal en Simpelveld nog. Wat dat betreft pakken Nuth, Schinnen en
Onderbanken het beter aan. Om te oefenen voor het echte werk zijn die
alvast een voorfusie aangegaan.

Een nieuwe minister dacht er net zo over, blies uiteindelijk de fusie
met Landgraaf af en adviseerde om meteen voor het echte werk te gaan:
Eén grote Parkstad gemeente. Dus ook in het jaar dat voor ons ligt
kunnen we ons tijdens de campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen
weer lekker vermaken met fusieperikelen.

Wil je ook weten hoe het in 2017 ging met de urbanisatiedrang, evenementen, streetart, het Maankwartier, IBA Parkstad en nog veel meer? Lees dan de hele eindejaarsafrekening op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Nieuwe contouren

Holymoly! Het is vrijdagavond en de Bongerd staat stampvol.
Buiten het containerpark willen nog mensen naar binnen, maar niemand kan
er meer bij. Ik denk nog even terug aan vorig jaar: Een troosteloos
kerstmarktje bij ’t Loon en een verdwaalde kerstboom op het
Pancratiusplein. Op die laatste plek is het dit jaar beter geregeld: Er
staat nu een heel dennenwoud! En alsof dat nog niet genoeg is, staat op
de Bongerd ook nog een heel containerdorp. Wat een feest! Blijkbaar kan
dat dus ook allemaal zonder drie Hollanders een week op te sluiten in
een Boels unit.

Ook in Den Haag worden nieuwe contouren geschetst voor onze regio.
Kajsa moest wel even op Google Maps kijken om te zien waar Landgraaf en
Heerlen zich ongeveer bevinden ten opzichte van Stockholm. Tot haar
verbazing verscheen op haar scherm hetzelfde stukje Nederland als een
week eerder, toen ze het dossier van een risicowethouder op haar buro
had. ‘Die twee vliegen sla ik wel in één klap’ dacht ze toen ze het
wetsvoorstel naar de prullenbak verwees.

Welke nieuwe contouren werden er nog meer geschetst? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Een hart voor Heerlen

Een uur lang vertelde Michel Huisman over wat ze bouwen daar bij ons
bij het station. Daar waar je vroeger wist dat je weer thuis was als je
de wietlucht kon ruiken. Waar de lelijkheid hoogtij vierde en je over de
junks struikelde. Daar vertelde Michel over hoogtepunten en
dieptepunten. Over onze stad die altijd in beweging is.

En daar waar iedereen altijd een mening heeft, twitterden allemaal mensen alleen maar mooie woorden over onze stad.

Wat twitterde iedereen over onze stad? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Jong, talentvol, hoogopgeleid en inwoner van Heerlen

“Waarom blijven talentvolle jongeren niet in Zuid Limburg? We hebben
hier het mooiste stukje Nederland en verder alles wat je wensen kan…” Ik
schrok me rot toen hij de vraag stelde. Zou hij het antwoord écht niet
weten?

De man die de vraag stelde was Daan Prevoo, als gedeputeerde
medeverantwoordelijk voor het dagelijks besturen van onze mooie
provincie. Daan en ik waren waren allebei bij het slotdebat van het
Congres van de Krimp in het Heerlens theater. Zegt het Congres van de
Krimp je niks? Zou kunnen, het is de oude naam van het Festival van de
Toekomst. Blijkbaar vonden ze Congres van de Krimp niet vrolijk genoeg
en toen hebben ze maar Festival van de Toekomst verzonnen. Prevoo zat in
het deskundigenpanel op de bühne en ik luisterde vanuit de zaal tussen
het publiek. Ik schrok dus dat Prevoo deze vraag stelde. Want wat als de
deskundige die is afgevaardigd vanuit het provinciehuis het niet weet,
hoe gaat het dan ooit nog goed komen met de toekomst van talentvolle
jongeren in Limburg?

Gaat het goedkomen met de toekomst van talentvolle jongeren in Parkstad, of
blijft het Zuid Limburgs Toekomstfeestje een Krimpcongres? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!