Tag archief: Cultura Nova

Emma, een ode aan de mensen achter de werkschoen

Vorig jaar zag ik ‘Ich bau dir ein Schloss’ van Toneelgroep
Maastricht niet in mijn geliefde De Plu in Heerlen eind augustus tijdens
Cultura Nova, maar op een iets latere datum in Maastricht. Wist ik veel
dat voorstellingen tijdens Cultura Nova ook wel eens uitverkocht zijn…

‘Ich bau dir ein Schloss’ vond ik erg goed en daarom was ik er dit
jaar snel bij voor ‘Emma’, de nieuwe voorstelling van Toneelgroep
Maastricht. Dus mocht ik zondagavond wél naar een bijzondere locatie: Een nog niet zo lang geleden verlaten fabriek in Treebeek. Al moest ik zondagmiddag wel
eerst nog even uitzoeken waar Treebeek precies ligt. Aan de andere kant
van het spoor ben ik niet zo heel bekend en blijkbaar ligt Treebeek een
heel eind aan de andere kant van het spoor, op de grens van Brunssum en
Hoensbroek. Ken je Amstenrade? Nou, als je daar bent, dan ben je
Treebeek net voorbij gereden. Toen ik dat zag was Heerlen voor mij in
één klap een flink stuk groter geworden. Al bleek kort daarna dat
Treebeek niet in Heerlen maar net aan de Brunssumse kant ligt. Maar dat
is ook bijna Heerlen, toch?

Nu ik toch met de voorbereiding bezig was, snorde ik ook het
mailtje met parkeerinstructies nog even op. Die instructies klonken als
zodanig veel gedoe, dat de laatste optie om met het OV te gaan het meest
interessant klonk. Dus besloot ik de bus te nemen en blijkbaar kan dat,
voor onervaren busreizigers zoals ik, nog steeds zonder OV chipkaart. Om 19.26 uur zet
de bus mij netjes om de hoek van de Horizonstraat af. Net daarvoor,
even voorbij het busstation van Hoensbroek, zag ik vanuit de bus een
monument dat herinnert aan de locatie van staatsmijn Emma. Waar gaat die
voorstelling zometeen eigenlijk over? Een koningin, een mijn of toch
iets anders?

Wil je weten waar het toneelstuk Emma over ging? Lees dan de hele impressie over de voorstelling Emma op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Cultura Nova ontwijkreflex

Kunst en cultuur, ik heb daar niet zoveel mee. Nou ja, cultuur vind
ik nog wel interessant maar met kunst heb ik echt helemaal niets. Als je
mij had meegenomen naar de Paint it Soft expositie in Schunck, had ik
je waarschijnlijk gevraagd waarom ze al die vloerkleden aan de muur
hebben gehangen.

Met Cultura Nova had ik dus ook nooit zoveel. Alles wat ik over dit
festival las, zei me helemaal niets. In de loop der jaren had ik zelfs
een soort Cultura Nova ontwijkreflex opgebouwd. Uiteindelijk bladerde of
klikte ik vanzelf verder als ik het woord Cultura Nova zag staan. Alles
wat met Cultura Nova te maken had, ontweek ik per definitie.

Tot twee jaar geleden. Toen zag ik een geweldige foto die ik niet kon
ontwijken. Een grote dinosaurus wandelde door onze binnenstad. Dat vond
ik echt wel vet. Het verhaal bij de foto vertelde mij dat het dier een
rol had gespeeld in de openingsact van Cultura Nova. Die openingsact had
ik dus gemist.

Dit jaar liet ik dat niet nog eens gebeuren. Lees de hele column maar op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Al is het maar omdat we het niet gewend zijn


Op het plein staat een klein huisje. Aan een muur ertegenover hangt een groot doek met 9 foto’s erop. De picknicktafel waaraan wij zitten staat in de schaduw van één van de bomen. Buiten ons twee is er verder niemand op het plein. We praten nog even na over onze bescheiden bruiloft en de opening van Cultura Nova gisteren.

Aan de andere kant van de poort die toegang biedt tot het plein zien we hoe de drukte die Cultura Nova naar de stad brengt voorbij trekt. ‘Vroeger was hier toch de muziekschool, nietwaar?’

Een vriendinnengroepje komt uit de drukte het plein op. Rondom de andere boom die het plein siert is een bank gemaakt, waar de vriendinnenclub op plaats neemt. Een man stapelt een aantal pallets op elkaar. Uit zijn handen ontstaat een klein podium onder het doek met de foto’s. Het broodje saté smaakt prima.

Voorzichtig komen meer mensen het plein op. De foto’s op het doek worden besproken. Het thema is ‘Vakantie in Parkstad’ en een man met een Wikipedia pagina waarop een indrukwekkende lijst bestuurlijke affaires prijkt, kiest uiteindelijk geen winnaar. Blijkbaar is in deze wedstrijd deelnemen belangrijker dan winnen.

Voordat we het plein verlaten snuiven we nog even wat geur op in het huisje. Door de warmte is het een soort geursauna geworden maar het ruikt er erg lekker. Bij de deur vinden we potjes met groen spul die naar het Van Grunsvenplein moeten. Dat plein heeft nu wel een leuk urban park maar het moet toch écht nodig nog verder vergroenen en bovendien komen we er langs, dus we brengen het potje er maar heen.

Terwijl we het Betaplein verlaten constateren we tevreden dat even rustig zitten op een pleintje in Heerlen tegenwoordig geen optie meer is. Voor je het weet loopt het plein vol en gebeurt er vanalles leuks. Op Facebook zag ik zojuist zelfs dat er dit weekend IN HET CENTRUM VAN HEERLEN op straat is gedanst! En het was geen breakdance deze keer… Zoiets heb ik eerder alleen in Cuba gezien.

Met de souplesse van een Heerlense junk uit lang vervlogen tijden zuig ik met een spuit het groene spul uit het potje en injecteer het goedje in het Van Grunsvenplein. Ik bedenk dat het nu echt niet meer leuker moet worden in Heerlen.

Al is het maar omdat we dat niet gewend zijn.

Door een storing in de communicatie is dit artikel eerder dit jaar niet verschenen als gastblog op een andere site.