ikbeninheerlenwatnu – Pagina 3

Jong, talentvol, hoogopgeleid en inwoner van Heerlen

“Waarom blijven talentvolle jongeren niet in Zuid Limburg? We hebben
hier het mooiste stukje Nederland en verder alles wat je wensen kan…” Ik
schrok me rot toen hij de vraag stelde. Zou hij het antwoord écht niet
weten?

De man die de vraag stelde was Daan Prevoo, als gedeputeerde
medeverantwoordelijk voor het dagelijks besturen van onze mooie
provincie. Daan en ik waren waren allebei bij het slotdebat van het
Congres van de Krimp in het Heerlens theater. Zegt het Congres van de
Krimp je niks? Zou kunnen, het is de oude naam van het Festival van de
Toekomst. Blijkbaar vonden ze Congres van de Krimp niet vrolijk genoeg
en toen hebben ze maar Festival van de Toekomst verzonnen. Prevoo zat in
het deskundigenpanel op de bühne en ik luisterde vanuit de zaal tussen
het publiek. Ik schrok dus dat Prevoo deze vraag stelde. Want wat als de
deskundige die is afgevaardigd vanuit het provinciehuis het niet weet,
hoe gaat het dan ooit nog goed komen met de toekomst van talentvolle
jongeren in Limburg?

Gaat het goedkomen met de toekomst van talentvolle jongeren in Parkstad, of
blijft het Zuid Limburgs Toekomstfeestje een Krimpcongres? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Fuck de Lonely Planet

Het is 5 september 2017 en daar is hij dan eindelijk, het Facebook bericht dat Heerlen gaat overspoelen met toeristen:

“Unleash your inner Banksy with these urban art meccas. 8 amazing cities for street art.”

De afzender? Lonely Planet. En plaatsen die door Lonely Planet worden
genoemd, worden doorgaans overspoeld met toeristen. Dat is dan weer
lekker voor de lokale economie, tot het veel te veel toeristen worden.
Maar in Heerlen kunnen we nog wel een paar extra toeristen hebben. Vol
verwachting klik ik dus op dat linkje. De pagina opent en langzaam scrol
ik naar beneden: “Berlijn, New York, São Paulo, Londen, Melbourne, Lissabon, Buenos Aires en….. Los Angeles”. Huh? What about Heerlen dan? De street art capitol van The Netherlands?

Een beetje een domper. Maar ik had de hoop nog niet helemaal
opgegeven. Het artikel was namelijk een kleine teaser voor een heel Street Art boek van Lonely Planet.
Daar móet Heerlen dan toch wel in staan? Dus ik klikken op het linkje
naar dat boek. En jawel hoor, daar staat het al in de begeleidende tekst
die het boek aanprijst: “Street art is now present in almost every city, town and village in the world, from Aachen to Zwolle.” Dat
komt helemaal goed dacht ik, want Heerlen ligt precies op de lijn
tussen Aken en Zwolle. Al hadden ze voor Zwolle ook gewoon Sittard
kunnen nemen.

Dus ik doorklikken op “Preview this book”. In de inhoudsopgave vind ik onder het hoofdstuk “Europe” al
snel Amsterdam. Ik zoek verder in de alfabetisch gesorteerde lijst van
steden naar de H. Maar na de D van Dublin komt de K van Kyiv. Huh? Wat?
Geen Heerlen in deze Street Art gids? What. The. Fuck. Wél Amsterdam
maar níet de stad met het enige street art museum van Nederland, de
mooiste Nederlandse Mural van 2016 én de stad die dit jaar is bekroond
voor de omarming van street art die internationaal meetelt? Wat is dat
voor een waardeloos boekie???

Enigszins verslagen van verbazing leg ik mijn telefoon weer neer.
Blijkbaar kunnen ze bij Lonely Planet wel hun lezers aanbevelen om naar
de meest afgelegen gebieden ter wereld te reizen maar weten ze niet hoe
spannend die voormalige mijnstad in het zuiden van Nederland vandaag is.
Eigenlijk kan dat niet. Het verleden met Romeinen, boeren, mijnen, een
rauwe periode en de culturele lente van nu die kleurrijk ontspringt,
Heerlen is superinteressant voor toeristen! Maar wie vertelt dát aan de
Lonely Planet?

Fuck de Lonely Planet

Precies 24 uur later verschijnt weer een opvallend bericht in mijn Facebook timeline.

Welk bericht verscheen er in mijn timeline? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, Wat Nu?!

Cultura Nova ontwijkreflex

Kunst en cultuur, ik heb daar niet zoveel mee. Nou ja, cultuur vind
ik nog wel interessant maar met kunst heb ik echt helemaal niets. Als je
mij had meegenomen naar de Paint it Soft expositie in Schunck, had ik
je waarschijnlijk gevraagd waarom ze al die vloerkleden aan de muur
hebben gehangen.

Met Cultura Nova had ik dus ook nooit zoveel. Alles wat ik over dit
festival las, zei me helemaal niets. In de loop der jaren had ik zelfs
een soort Cultura Nova ontwijkreflex opgebouwd. Uiteindelijk bladerde of
klikte ik vanzelf verder als ik het woord Cultura Nova zag staan. Alles
wat met Cultura Nova te maken had, ontweek ik per definitie.

Tot twee jaar geleden. Toen zag ik een geweldige foto die ik niet kon
ontwijken. Een grote dinosaurus wandelde door onze binnenstad. Dat vond
ik echt wel vet. Het verhaal bij de foto vertelde mij dat het dier een
rol had gespeeld in de openingsact van Cultura Nova. Die openingsact had
ik dus gemist.

Dit jaar liet ik dat niet nog eens gebeuren. Lees de hele column maar op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Spiegelen in de Promenade

Het mooiste stukje van Heerlen is misschien wel de Promenade. Ik weet
het, je hebt mij na deze eerste zin waarschijnlijk al voor gek
verklaard. Toch is het echt zo. Ik houd echt van onze Promenade. Het is
de mooiste straat van Heerlen en de spiegel van onze stad. Een spiegel
die soms een aantal jaar achter ligt op de werkelijkheid, maar altijd
weerspiegelt het beeld van onze stad in de Promenade.

De Heerlense boulevard werd in 1960 aangelegd, precies het moment
waarop de welvaart in Heerlen haar hoogtepunt bereikte. Het geld rolde
letterlijk door de Saroleastraat. Maar deze winkelstraat was natuurlijk
niet te vergelijken met de Champs Elysées in Parijs en de Kurfürstendam
in Berlijn. Om een beetje mee te doen moest Heerlen ook een ‘modern
boulevardachtig voetgangersgebied’ hebben. Als voorbeeld werd gekeken
naar de Lijnbaan in die andere welvarende stad in Nederland, Rotterdam.
Je ziet de overeenkomsten duidelijk aan de karakteristieke lange
luifels.

In de jaren ’80 weerspiegelde de Promenade de werkelijkheid van de
jaren ervoor. Regelmatig kwam ik er, aan de hand van mijn oma. We
begonnen bovenaan bij de kiosken met een ijsje of een wafel. Of allebei,
dat wilde ook wel eens gebeuren. Daarna liepen we ‘windowshoppend’ de
Promenade af. En dat duurde even, want de Promenade had nogal wat
etalages. Windowshoppen kon namelijk niet alleen bij de winkeletalages,
waar de winkeliers toen nog ware kunstwerken van maakten, maar ook bij
eilandetalages. Dit waren etalages die als het ware midden op straat
stonden en rondom bekeken konden, of nee móesten, worden. Op latere
leeftijd zag ik dat ze in Berlijn en Parijs ook van deze eilandetalages
hebben.

Het hoogtepunt van de Promenade was natuurlijk de speelgoedwinkel
halverweg het tweede deel aan de linkerkant. Het duurde echter even
voordat je daar was. Want naast de etalages was er nog veel meer te zien
op de Promenade. De bloemen in de mooie perkjes, gekke kunstwerken,
fijne speelplekken en een waterval met een muur waar je overheen móest
lopen. Mijn favoriet was die gekke kuil met die kegel in het midden.
Daar kon je samen met de andere kinderen heerlijk doorheen rennen
terwijl ouders en andere oma’s op één van de vele bankjes met elkaar een
gesprek aanknoopten. In die tijd was de Promenade een heerlijke plek om
net wat langer te blijven hangen.

Enkele jaren later bleek dat juist niet meer de bedoeling te zijn.
Onder de noemer ‘Operatie Hartslag’ werden alle plekken waar het prettig
was om een beetje langer te verblijven, uit het straatbeeld verwijderd.
Doorlopen was het nieuwe zitten. Ook de Promenade werd heringericht.
Alle frivoliteiten verdwenen en er kwamen 4 blokkendozen voor in de
plaats. Opnieuw zag Heerlen zichzelf weerspiegeld in de Promenade.

Binnenkort gaat de Promenade weer op de schop. Wat ik daarvan vind? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Kantoor Contour

Deze column vond ik enkele weken later uitgeprint terug in Kantoor Contour, een initiatief van de gemeente Heerlen uitgevoerd door Dear Hunter om samen met de inwoners de ideeën voor de herinrichting van de Promenade uit te proberen.

Krimplezing

Ook las Maurice Hermans een gedeelte van deze column voor tijdens zijn NEIMED Krimplezing 2017: Toekomstperspectieven voor de ontgroeiende stad.

Update Augustus 2018:

De afbraak van het huidige Schinkelkwartier is begonnen, maar alle ontwikkelingsplannen zijn voorlopig stopgezet. Na de sloop zal op het braakliggende terrein gras worden gezaaid.

Liefde, jeuk, identiteit en een bak vette frieten

Simone was laatst even de liefde helemaal kwijt. Ook bij brievenschrijver Frank begon het op InParkstad.nl allemaal een beetje te jeuken. Ik begrijp dat wel. Het gaat ook allemaal zo snel! Nu verdwijnt zelfs de oerHeerlense frieteboet PeeWee!

Voor PeeWee was het vertrek van Arcus jaren geleden al de doodsteek.
In het gemeentehuis beseffen ze ondertussen ook dat de verhuizing van
Arcus naar het buitengebied niet de beste keuze was die ze hebben
gemaakt. Eigenaar Van Kollenburg gooide bij PeeWee noodgedwongen het
roer om. Toch bleef het aantal passanten van de frietzaak achteruit
hollen. Zelfs een nieuw hipster interieur met vintage spullen en de
mooiste mural van Nederland recht boven de zaak brachten daar geen
verandering in. PeeWee moet de deuren sluiten.

Ik las dat Van Kollenburg ondanks de sluiting hoopt dat Heerlen, na de
Urban facelift die gepland staat, weer de koopstad wordt die het ooit
was. Dan heb ik helaas slecht nieuws voor Van Kollenburg en al zijn
collega-ondernemers in Heerlen die daarop zitten te wachten: Het gaat
niet gebeuren. Want laten we eerlijk zijn. Als je een auto voor de deur
hebt staan die je in 15 minuten naar Maastricht en Aken brengt en
daarnaast alles kunt kopen wat je echt nodig hebt tussen je handpalm en
je duim, dan ga je niet lekker shoppen in Heerlen. Ook niet na een
facelift. Maar gelukkig is dat helemaal niet zo erg.

Waarom ik dat helemaal niet zo erg vind? Lees de rest van de column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Welkom in Heerlen

Ondanks dat de zon al flink aan de hemel staat te stralen is het toch fris op deze maandagochtend.
Ik fiets tussen ’t Loon en de schouwburg door en sla linksaf richting
de Promenade. De steentjes liggen daar nogal oneven, maar vandaag lijken
ze wel vlak. Voor de Promenade ga ik rechts en dan weer links richting
het Pancratiusplein. Voor mij lijkt de Geleenstraat vandaag wel bergaf
te lopen in plaats van bergop.

Als ik bij het pleintje achter het gemeentehuis kom, maakt een
trotse moeder met haar telefoon foto’s van haar twee peuters op de ‘ik
houd die mooie boom overeind schommel’. Een paar meter ernaast staat de
rode zuil nog steeds nucleaire wonderen te verrichten. Twee oude
mannetjes tikken op de hendel, de teller op de zuil loopt op en Holy
Moly, Heerlen heeft er weer een winters wonder bij.

Ik parkeer mijn fiets in de stalling, loop naar binnen, trek een
nummertje aan de automaat en vind een plek op een bankje. Als een bel
mijn nummer op het scherm aankondigt, zit ik even niet op te letten. Ik
verontschuldig mijzelf als ik aanschuif bij de balie van Jos. Hij vraagt
of ik alles bij mij heb. Natuurlijk. Alleen het trouwboekje had ik even
moeten zoeken.

Gelukkig vond ik dat snel op de plek waar ik het na het vorige
bezoek aan het gemeentehuis had opgeborgen: In de binnenzak van het
jasje van mijn trouwpak.

Als Jos alle gegevens in zijn computer heeft ingevoerd, is het
grote moment bijna daar. Jos drukt eerst nog even op ‘afdrukken’ en
dan….

Wat gebeurt er als Jos op de knop drukt? Lees de rest van het verhaal op ‘Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

Nucleaire krachten

Vet hè. Sinds kort hebben we er weer een supergave feature bij in Heerlen. Ik heb het over die gekke rode zuil met hendel die sinds het begin van deze maand op het pleintje achter het gemeentehuis staat. Het schijnt dat je door die hendel naar beneden te bewegen een krakkemikkige kerncentrale uitschakelt die zo’n 70 kilometer verderop in België staat. De techniek staat voor niks tegenwoordig.

Ik begrijp die Belgen wel. Het is natuurlijk veel veiliger om die slecht onderhouden kernbom op ruime afstand te bedienen. Maar waarom ze die bedieningsknop uitgerekend op een pleintje achter het Heerlense gemeentehuis hebben gezet en niet nog wat verder weg, dat weet ik ook niet. Het ding schijnt ook te beschikken over nogal wat ‘easter eggs’, verrassende functionaliteiten die door de maker in het ding zijn verborgen.

Over welke nucleaire krachten beschikt deze zuil? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!

De onverwachte mooie dingen

Stel dat je een bucketlist mag maken van Nederlandse steden die je in korte tijd achter elkaar gaat bezoeken. Dan zet je Heerlen natuurlijk bovenaan die bucketlist, of niet dan?

Beroepscitytrippers Geert en Emiel deden dat in ieder geval wel. Dus stonden ze vorige week ineens op een zaterdag in Heerlen. Het schijnt dat er ook nog een 50-jarige vrijgezelle optimist was, maar die is nadat hij zijn auto in het Corio had geparkeerd en de lift naar beneden had genomen, weer vlot vertrokken. Hij had namelijk enkele oranje pamfletten over het lokale parkeerbeleid achter de winkelruiten zien hangen die zo pessimistisch waren, dat zelfs hij, de eeuwige optimist, meteen besloot om maar weer om te draaien.

Dit is mijn column voor Maart op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!. Lees ‘m hier helemaal over de oranje pamfletten, Geert & Emiel en onverwachte mooie dingen.

90′s Fever!

This one is dedicated to all the ravers.

Ting, boem, paaf, wat was dát lekker vorig weekend hè. En onbegrijpelijk dat ‘we’ maar 3e werden! Die inzending uit Hulsberg was natuurlijk ook erg okay maar dat onze Heerlense superschlager ook nog eindigde achter die slechte cover van Atemlos… Ken het nóg gekker?

Ik rolde vanuit het Zillertal op zaterdag pas het Van Grunsvenplein op. Het voelde alsof ik in een tijdmachine terecht was gekomen en binnen één seconde terugkeerde naar de jaren ’90. De tijd waarin walkmans werden vervangen door continu overslaande shock-proof discmans en bijbehorende cassettebandjes werden vervangen door cd’s. Liefst die illegale MTV cd’s die je via via altijd wel ergens kon kopen. Later brandde je je eigen verzamelcd’s, die op hun beurt weer werden vervangen MP3’s. Niks streamen, die moest je dan illegaal en tergend langzaam downloaden met Napster en afspelen met Winamp.

Deze column over Nineties Fever in Heerlen heb ik geschreven voor Ik ben in Heerlen, WAT NU?!. Lees ‘m daar helemaal.

Hemel, hel of Heerlen

Een paar Christenen in Landgraaf willen dus niet met ons fuseren. Dat
die Christenen al geruime tijd ver achter de realiteit aan hobbelen
hebben ze blijkbaar zelf nog steeds niet in de gaten. Maar eigenlijk
interesseert mij dat niet meer zo. Ook dat dit eigenlijk al in 1982 had
moeten gebeuren, samen met die 5 andere eigenwijze Parkstadgemeenten,
het interesseert mij ook niet meer. Een gek ding bovenop de
Wilhelminaberg? Ze doen maar lekker daar in Landgraaf. Het interesseert
mij niet.

Op 10 januari is namelijk alles wat er zogenaamd toe deed in één klap
gedegradeerd tot bijzaak. Het was de dag waarop ik las dat Tharuksan na
de kerstvakantie niet meer naar school wilde. Hij had gekozen voor de
makkelijke weg. En als dit de makkelijke weg was, dan moet die andere
weg verdomd zwaar zijn geweest.

Jaren geleden liep ik tussen Wiskunde en Engels door precies dezelfde gangen als Tharuksan….

Dit is het begin van een column voor ‘Ik ben in Heerlen, WAT NU?’. Lees ‘m hier verder.