Ondanks dat de zon al flink aan de hemel staat te stralen is het toch fris op deze maandagochtend.
Ik fiets tussen ’t Loon en de schouwburg door en sla linksaf richting
de Promenade. De steentjes liggen daar nogal oneven, maar vandaag lijken
ze wel vlak. Voor de Promenade ga ik rechts en dan weer links richting
het Pancratiusplein. Voor mij lijkt de Geleenstraat vandaag wel bergaf
te lopen in plaats van bergop.
Als ik bij het pleintje achter het gemeentehuis kom, maakt een
trotse moeder met haar telefoon foto’s van haar twee peuters op de ‘ik
houd die mooie boom overeind schommel’. Een paar meter ernaast staat de
rode zuil nog steeds nucleaire wonderen te verrichten. Twee oude
mannetjes tikken op de hendel, de teller op de zuil loopt op en Holy
Moly, Heerlen heeft er weer een winters wonder bij.
Ik parkeer mijn fiets in de stalling, loop naar binnen, trek een
nummertje aan de automaat en vind een plek op een bankje. Als een bel
mijn nummer op het scherm aankondigt, zit ik even niet op te letten. Ik
verontschuldig mijzelf als ik aanschuif bij de balie van Jos. Hij vraagt
of ik alles bij mij heb. Natuurlijk. Alleen het trouwboekje had ik even
moeten zoeken.
Gelukkig vond ik dat snel op de plek waar ik het na het vorige
bezoek aan het gemeentehuis had opgeborgen: In de binnenzak van het
jasje van mijn trouwpak.
Als Jos alle gegevens in zijn computer heeft ingevoerd, is het
grote moment bijna daar. Jos drukt eerst nog even op ‘afdrukken’ en
dan….
Wat gebeurt er als Jos op de knop drukt? Lees de rest van het verhaal op ‘Ik ben in Heerlen, WAT NU?!
Rik Mertens 