Vorige week las ik dat Heerlen deze zomer de ‘Zomer na de Mijnen’
gaat beleven. Ik vind het gek klinken, ‘Zomer na de Mijnen’. De periode
na de mijnen heeft namelijk weinig met zomer te maken. Het was hard,
guur, donker en koud. Ik relateer deze periode eerder aan de herfst of
de winter. Maar toch zeker niet aan de zomer.
Toen ik 13 jaar geleden vertrok uit Heerlen had ik mezelf plechtig
beloofd nooit meer terug te keren. Nooit meer terug naar de stad die
door de mijnen was verlaten. De stad waar je de sporen van de mijnen
niet meer kon zien, maar tegelijkertijd toch ook weer wel. De stad waar
je de wietlucht al kon ruiken als de deuren van de trein open gingen. De
stad waar alles waar een mens ook maar een beetje op kon liggen, ook
als slaapplaats in gebruik was. De stad waar vrouwen zonder vet onder
hun vel in de winter in korte rokjes stonden te vernikkelen op de stoep.
De stad waar een bal uit de struiken halen, flirten met de dood was.
Maar ook de stad waar je leerde te overleven. Overleven door je aan te
passen. Overleven door verleidingen te weerstaan en je eigen pad te
kiezen.
In 2015, het Jaar van de Mijnen, kwam ik na 10 jaar ‘Holland’ toch
weer terug.
Ik kwam terug naar dezelfde plek, maar in een andere stad.
Nieuwsgierig hoe die andere stad eruit zag? Lees de hele column op Ik ben in Heerlen, WAT NU?!
Rik Mertens 