Daar zaten we dan, op  donderdagavond in de Royal met z’n allen een
beetje trots te wezen. Het is al een tijdje geleden dat we voor het
laatst met z’n allen in de Royal zaten. De laatste keer dat we trots
waren was nog wel heel wat langer geleden. Meer dan een halve
eeuw schat ik zo. 

Daar zaten we dan, op  donderdagavond in de Royal met z’n allen een
beetje trots te wezen.

Foeilelijke luifels

Het was de donderdagavond waarop Michel Huisman met veel spot, enige zelfbevlekking en zelfoverschatting
vertelde over zíjn Maankwartier. Dat hij het niet langer kon aanzien hoe
de commercie zijn stad vernietigde. Historische gevels die werden
gladgestreken en voorzien van grote ramen en luifels. Vooral die
foeilelijke luifels. Gemaakt om mensen een droge plek te bieden om het
koopwaar achter de grote ramen te aanschouwen.

Emotie boven functie

Huisman kon deze lelijkheid waarbij functie boven emotie werd gesteld niet langer aanzien.

Hij ging aan het werk en creëerde het Maankwartier.

Want waarom zou je kunst in de marge blijven maken als je je kunst ook kunt ophangen aan de wanden van de stad? Om grootse dingen te bereiken moet je groots durven denken. Met het Maankwartier creëerde Huisman een plek waar emotie juist boven functionaliteit gaat. Een
plek waar commercie ondergeschikt is aan welzijn. Een plek die voor haar bezoekers waarde
biedt zonder winstoogmerk omdat waarde méér en
duurzamer is dan winst alleen. Een plek om te kussen en gekust te worden.

Want waarom zou je kunst in de marge blijven maken als je je kunst ook kunt ophangen aan de wanden van de stad? 

Beton

Huisman heeft de lat voor zichzelf hoog
gelegd en naar eigen mening zelfs overtroffen. Met grote verwachtingen
verplaatste ik mij dan ook met de rest van de meute van de Royal naar
het Maankwartier. Voor het eerst beklom ik de trappen vanaf de
Spoorsingel naar het Maanplein. Boven aangekomen schrok ik even. Het is
wel heel erg veel beton. Maar toen ik nog een keer keek, werd het
Maankwartier fascinerend. 

Boven aangekomen schrok ik even. Het is
wel heel erg veel beton.

Fascinatie

Overal waar ik keek zag ik andere
fascinerende details. Ik kneep mijn ogen een beetje dicht en bedacht het
groen dat er nog gaat komen bij. Net als een paar bankjes om op te
zitten. Bankjes die je de tijd geven om de omgeving op je in te laten werken en die je een plek bieden om alle details in alle rust te bekijken. Ik concludeerde dat deze plek fantastisch wordt.

Perspectief

Ik
loop verder, maak een rondje over het plein en laat mij verder fascineren door het
werk van Huisman. Doordat het Maanplein een beetje hoger ligt, is het
uitzicht vanuit iedere hoek van het plein verrassend. Opeens sta je
niet meer in de stad maar word je een beetje opgetild en kijk je net
over de daken heen. Dit andere perspectief zorgt voor een totaal andere
beleving: van lelijkheid en leegstand naar leven en….. inderdaad: Trots.

Opeens sta je
niet meer in de stad maar word je een beetje opgetild en kijk je net
over de daken heen.

Nog niet af

Maankwartier Noord voldoet aan en overtreft inderdaad alle verwachtingen.
Maar het is nog niet af. Wat volgt is het stationsgedeelte en het
Zuidplein. Van de plaatjes die Huisman in de Royal liet zien, belooft
dit gedeelte nog fraaier te worden door meer gebruik te maken van hoogteverschillen en parken. 

Trots

Waarschijnlijk zal de werkelijkheid,
net als bij het gedeelte dat al is gerealiseerd, nog mooier worden dan
de plaatjes. Door groots te durven denken en emotie boven
functionaliteit te stellen is Huisman erin geslaagd om Heerlen iets
terug te geven dat het heel hard nodig heeft, heel lang weg is geweest
en veel meer waarde heeft dan geld: Trots.

De presentatie van Michel Huisman is nu terug te kijken op YouTube: Maankwartier van idee, naar schets, naar uitvoering.