Na de scheiding verliet mijn moeder Schaesberg voor een nieuwbouwappartement in Heerlen. Vanaf dat moment woonde ik om de week in Heerlen en leerde ik de Laagtijdagen van de stad écht kennen. Het appartement lag dicht bij het centrum, tussen de Klompstraat en de Gasthuisstraat.
In de grotere portieken was paarsblauwe verlichting aangebracht die de junks moest weren. Toch lag er met enige regelmaat een junk te slapen in het kleine portiekje zonder paarsblauw licht bij de achteruitgang van het appartementencomplex. Zelden was er iets te doen als ik op zaterdag een rondje door de stad maakte. Op zondag al helemaal niet. Mijn vrienden trokken weg voor hun studie. Al snel trok ik dezelfde conclusie. Nooit van mijn leven zou ik in Heerlen gaan wonen.
Het ideale moment om Heerlen voorgoed de rug toe te keren was voor mij na het afronden van de HEAO in Sittard. Ik vond een mooie baan in Brabant en verhuisde samen met mijn vriendin naar ‘Holland’. Toch begon het na 10 jaar Brabant en Gelderland en maandelijkse bezoeken aan Heerlen weer te kriebelen. Die Limburgse heuvels zijn wel erg mooi, niet waar? En de familie in de buurt is ook wel prettig, toch? Toen de mogelijkheid er was om met behoud van inkomen terug te keren naar Limburg was de keuze snel gemaakt.
Maar waar gaan we dan wonen?
Dit verhaal is geschreven voor de schrijfmarathon van Heerlen Vertelt. Het verhaal is verder te lezen op Heerlen Vertelt…
Rik Mertens 