Zaterdagmiddag, station Maastricht Randwyck. Ik wacht op de trein naar Luik. De trein rijdt 1 keer per uur en de vorige heb ik net gemist. Ik stoor me eraan. Het kan toch niet dat op een dag als vandaag die trein maar 1 keer per uur rijdt?
Voor de Walen, die de treindienst tussen Maasticht en Luik onderhouden, maakt het niet uit of het vandaag een normale zaterdag of een speciale zaterdag is. Heerlijk lijkt me dat. Zo’n Waalse ‘het maakt me niet uit mentaliteit’.
Terwijl ik daarover nadenk, komt 10 minuten te laat de trein aangereden. De Waalse ‘het maakt ons niet uit’ mentaliteit druipt er vanaf. Het is een rood, lelijk, klein, oud, Belgisch boemeltreintje. Maar het boemeltje brengt mij wel waar ik zijn moet. Station Liège Guillemins.
Als ik uitstap geloof ik mijn ogen niet. Wow! Wat is dit een schitterend station! Het station is hypermodern mooi met een doorkijk die uitzicht geeft over de lelijke grijze stad. Een prachtige combinatie. On-Waals mooi. Of juist heel erg Waals mooi? Dit moet immers een vermogen hebben gekost. Maar wat maakt het die Walen uit? Het zijn de Vlamingen die de belasting betalen.
Ik verlaat het station en loop over scheve kinderkopjes langs de lelijke, vuile, grijze gebouwen naar het centrum. Het maakt de Walen niet uit hoe de straat erbij ligt of hoe hun huis eruit ziet. Voor ons is ons huis een statussymbool. Voor de Walen is het gewoon een huis. Status is niet belangrijk. Het maakt een Waal niet uit. Het leven draait niet om status. Het leven draait om plezier maken. De rest maakt een Waal niet uit. Heerlijk lijkt me dat.
Vandaag is het overigens een speciale zaterdag. Het is de zaterdag van Le Grand Départ. De start van Tour de France, in Luik. Rustig staan de Walen achter de hekken langs het parcours. Ze interesseren zich nauwelijks voor de renners. Het maakt ze niets uit. Het gaat om het plezier. De zon aan de hemel, een Jupiler in de hand en een goede buurman. De rest maakt niets uit.
Totdat opeens een golf van geluid over het parcours gaat. Jawel, de lokale Waalse held Philipe Gilbert staat aan de start. Met een golf van geluid trekken de Walen hem over het parcours. Gilbert rijdt een toptijd. De Walen hebben plezier. De rest maakt niet uit. Het geeft een heerlijke sfeer.
Of toch? Opeens gaat er een zucht van verbazing langs de hekken. Fabian Cancellara is zojuist de finish gepasseerd. Hij verpulvert de snelste tijd. De Walen kunnen het zichtbaar waarderen. Dit is kunst op een fiets.
Massaal verlaten we de hekken langs het parcours en strijken neer op terrassen in smalle straatjes. Ik pas me aan en neem iets te eten op een terras, om daarna terug te slenteren naar het station. Op het perron wacht een menigte Hollanders op het boemeltje terug naar Maastricht. Het lijkt alsof ze allemaal dienstroostermaker van de Belgische spoorwegen zijn, net als dat ze vorige maand allemaal bondscoach waren.
Ik hoor het geklaag aan en wacht rustig tot het boemeltje verschijnt. Maar het boemeltje komt niet. In plaats daarvan verschijnt een halfuur te laat een prachtige moderne trein. Ik stap in en laat de airco mijn warme lichaam verkoelen. Maakt het die Walen dan toch wat uit?
Al snel keer ik terug in de werkelijkheid. ‘Station Visé. Eindpunt van deze trein.’ Ik kijk uit het raam en zie aan de overkant van het perron een rood, oud, lelijk Belgisch boemeltje staan. Een extra lange. Dat dan weer wel. Maakt het ze dan toch wat uit?
Ik zoek een plaats en wacht tot de extra lange boemel in beweging komt. Na een halfuur vindt de Waalse machinist het ook tijd geworden om maar eens te gaan vertrekken. Om voor het gemak station Eijsden en Maastricht Randwyck maar even over te slaan. Het maakt die Walen ook echt niets uit. Heerlijk lijkt me dat.
Rik Mertens 